“Tehran, The City of Family”; an Abstract or Objective Approach? Conversation with Maryam Ardabili
برای بدل شدن تهران به شهر خانواده باید به دنبال چیستی مفهوم خانواده و شهر و نسبت‌شان باهم بگردیم. بدون شک تحقق چنین رویکردی نیازمند مشارکت بازیگران اصلی شهر، یعنی مردم است. اینکه آنان چطور خانواده و شهرشان را روایت می‌کنند و آینده‌اش را چطور می‌بینند، ممکن است ورای نگاهی باشد که تصمیم‌گیران و مدیران شهری به آن دارند. برای آنکه شهروندان تهرانی شهر را خانۀ خود و خود را یکی از اعضایش بدانند، ابتدا لازم است بستری برای حضور و ابراز در کالبد شهر داشته باشند، خود سرنوشت شهرشان را رقم بزنند و در کوچه‌ها و خیابان‌هایش شروع به داستان‌پردازی کنند. در این راستا، کوچه در این شماره با مریم اردبیلی، مدیرکل ادارۀ امور زنان و خانوادۀ شهرداری تهران، به گفت‌وگو نشسته است تا علاوه بر چیستی رویداد «تهران، شهر خانواده» به چگونگی اجرای آن، اهدافی که در پس آن نهفته است و میزان انتزاعی یا واقعی بودنش در موقعیت اینجا و اکنون تهران بپردازد.
اردبیلی: به نظرم سطح عالی نسبت خانواده با شهر این است که شهر بستری برای عاملیت خانواده باشد و مدام خود، اجزا، فرایند، ساختارها، امکانات و تصمیماتش برای خانواده باشد. اینکه در حوزۀ مدیریت شهر راه‌حل‌ها، ابزار، زیرساخت‌ها، اعتبار و بودجه در دست شما باشد، ناخودآگاه در شما ایجاد غرور تکنوکرات می‌کند. زمانی هم که از پس مدیریت برنیایید انگشت اشاره به سمت شهروندان گرفته می‌شود که آن‌ها مشارکت کافی نداشتند. شهر محیط و بستر زندگی خانواده است. اگر امکانی برای خانواده فراهم شود، همه در این فضاست که تحقق می‌یابد. اگر به‌عنوان یک مدیر شهری دغدغه‌ام ساختن شهر مطلوب باشد و بخواهم به سمت مدیریت و حکمروایی مطلوب شهری حرکت کنم، بدون شک این شهروندان هستند که باید در خلق و شکل‌گیری این تصویر مطلوب مشارکت داشته باشند و به ایفای نقش بپردازند.
عکاس: نازنین حمصی
بدون دیدگاه