آنچه تا امروز از جوایز معماری آموختم

What I have learned so far from architecture awards | Conversation with Mehrad Habibi, Mohammad Kanisavaran, Ojan Salimi and Moein Nikaeen

مهراد حبیبی:

ویژگی جذاب جوایز معماری اعتباری است که معمار به‌واسطۀ آن کسب می‌کند که این هم می‌تواند برایش یک فرصت خوب باشد و هم می‌تواند به کار او آسیب بزند. باید با این پیش‌فرض پیش بروید که دریافت جایزه یک دستاورد باارزش است، اما نباید نواقص را پشت این دستاورد نادیده گرفت. برنده شدن خوب است، اما برنده نشدن هم نباید آن‌قدر برایمان سنگین و سخت تمام شود.

محمد کانی سواران:

احساسی که در مواجهۀ اول با جایزۀ معماری دارید شبیه به بازیکنی است که گل می‌زند، اما نباید فقط به همان یک گل/ جایزه بسنده کنید. جایزه مربوط به گذشتۀ شماست نه زمان حال و باید ببینید که می‌خواهید در آینده با چنین دستاوردی که در گذشته کسب کرده‌اید چه قدمی بردارید. به نظرم محک زدن همیشه خوب است، زیرا آیندۀ ما همین امروز ساخته می‌شود و امروز از گذشتۀ ما سرچشمه می‌گیرد.

اوژن سلیمی:

در حال حاضر جوایز معماری در ایران قدرت کمی برای اثرگذاری روی ارگان‌های مختلف و بدنۀ دانشگاه دارند. درواقع جوایز معماری باید حوزۀ تأثیرگذاری‌شان را در جامعه در زمینه‌های مختلف آموزشی، سیاسی و… افزایش دهند تا از دل آن یک تعامل شکل بگیرد. اگر این تعامل شکل بگیرد به نظرم پاسخی به تعدد یا تکثر مطرح‌شدۀ جوایز هم خواهد بود، زیرا به‌قدری قدرتمند می‌شود که دیگر لازم نیست معمار پروژه‌اش را در بیست جایزۀ مختلف شرکت دهد.

معین نیک‌آیین:

جوایز معماری در ایران هیچ‌چیزی کم ندارند جز ساختار. زمانی این تکثر اتفاق می‌افتد که عرضه و تقاضا باهم برابر نباشد. امروز شبیه به بقالی، هرکسی در دکان خود را باز می‌کند و یک جایزۀ معماری تعریف می‌‌کند و در سال‌های ابتدایی معماران خوب را به‌عنوان داور انتخاب می‌کند که کسری نداشتن ساختار را با اسامی پر کند و من معمار هم برای اینکه بتوانم از رسانه‌اش استفاده کنم در آن شرکت می‌کنم؛ یعنی درواقع ماجرا بر سر رسانه است تا از طریق دریافت جایزه یا حضور در یک نشست بتوانم برای خود اعتباری در این حرفه کسب کنم.