Ali Kazemian
کتاب «یک جرعه خون تازه» فیلمنامهای است برای ارتقا بخشیدن به بضاعت سینما. کندوکاوی در تاریخ سرزمینمان و روایتی از حسن صباح و قلعۀ اسرارآمیز الموت. صالح نجفی در مقدمۀ کتاب چنین نوشته: «فیلمهای تاریخی کوششهاییاند برای تخیل/تصویر کردن ژستهای آدمهایی که مشاهدۀ حرکات سر و دستشان از دایرۀ توان ما بیرون است، کوششهایی برای گوشسپردن به آهنگ گفتار مردان و زنانی که صدایشان در هیچجا ضبط نشده است. بدین اعتبار، فیلمهای تاریخی، اغلب مدیون دو مدیوم کهناند: تئاتر و نقاشی. مردان و زنانی که در فیلمهای تاریخی نقش میآفرینند/بازی میکنند، در واقع پا در صحنۀ تئاتری میگذارند که دستمایهاش وقایع تاریخی است». یک لحظه با خود بیندیشیم که سرزمینی هست که تاریخِ پرفرازونشیبی دارد، مملو از حوادث و شخصیتهای اثرگذار، اما سینمایش چندان اعتنایی به این گنجینه نمیکند! برای ساختنِ روزمرگیهای سطحی، شگفتا که هم امکانات هست و هم سرمایه!
کتاب/فیلمنامههای ساخته نشده را باید خواند تا دستکم سینمای درونمان عمق بیابد!
بدون دیدگاه