Hypnotic (2023)
سروش عاملی:
فیلم در ژانر پلیسی-کارآگاهی آغاز می‌شود. شخصیت اصلی کارآگاه پلیسی است که دخترش را در یک حادثۀ آدم‌ربایی از دست داده و گویی امیدی برای بازیافتنش ندارد. با شروع یک عملیات پلیسی، برای دستگیر کردن فردی با قدرت‌های ذهنی ماوراءالطبیعی، فیلم تنه به ژانر علمی-تخیلی می‌ساید و ظرفیت‌های جدیدی را آشکار می‌کند. فردی که علاوه بر توانایی کنترل ذهن، رابطه‌ای با گم‌شدن دختر کارآگاه دارد. تلاش و تکاپوی دوجانبه از جبهه‌های خیر و شر برای پیروزی در این جنگ روانی، فیلم را با کیفیتی معمولی پیش می‌برد. بازی بن افلک[1] طبق معمول باورپذیر نیست و صحنه‌های تعقیب و گریز تجربه‌ای فراتر از سایر فیلم‌های معمولی هالیوودی برای مخاطب رقم نمی‌زند؛ اما با نزدیک شدن به نقطۀ عطف فیلم، ناگهان پرده‌ها می‌افتد و صحنۀ واقعی نمایش برملا می‌شود. فیلم که تا این لحظه قابل پیش‌بینی و ملال‌آور است، وارد فاز جدیدی می‌شود و خبر از ریتمی تند و پرهیجان می‌دهد. یک جابه‌جایی قدرت از آنتاگونیست[2] به پروتاگونیست[3] کارآگاه/پدر را در وضعیت جدیدی قرار می‌دهد. دیگر این پدر نیست که به دنبال دخترش می‌گردد. فیلم که حالا بیشتر وارد فضای علمی-تخیلی شده، برای نمایش نحوۀ کنترل ذهن، خود را وام‌دار «تلقین»، ساختۀ «کریستوفر نولان»[4] می‌بیند. جلوه‌های ویژه برای نمایش دست‌کاری ساختار ذهن به‌طور مشخص یادآور فیلم‌های نولان است. با این تفاوت اساسی که اینجا، قدرت نه در تسلط بر ذهن که در فراموشی است. پدر/کارآگاه که حالا می‌دانیم خود قدرت کنترل ذهن دارد، با فراموشی‌ای خودخواسته، محل اختفای دخترش را از گزند آشکار شدن حفظ کرده و تنها نشانه‌ای کوچک برای بازیابی‌اش در جایی قرار داده (بازهم ارجاعی به روش‌های نولان برای دستیابی به حافظه در فیلم «ممنتو»[5]).
در نهایت فیلم رازآلودی خود را دوباره از دست می‌دهد و فقط کش‌وقوس‌هایی سینمایی بر سر پیدا شدن دختر و نجات اوست. نسخۀ همیشگی هالیوود برای پایان دادن به داستان‌هایی که می‌توانند بی‌پایان باشند.
