اصفهان، به روایت شهر

Isfahan narrated by the city | Mohammad Reza Ghanei

Unidentified cities are a result of pointless buildings that have lost their spirits in the struggle between tradition and modernity. This subject is rooted even in Esfahan city, which is beholden of culture civilization and has changed its architectural appearance.

هرج و مرج، بی‌نظمی، ساختمان‌های بدون هویت با ظاهری متفاوت از هم، معمارانی که در هر دهه رویکردها و نگرش‌های متفاوتی را در معماری تجربه کرده و هر کدام به نوبه‌ی خود بر پیکر سیمای شهری خدشه وارد می‌کنند، همه از جمله معضلاتی هستند که جامعه‌ی امروز ایران با آن دست‌به گریبان است که نه‌تنها محدود به شهرهای کوچک نمی‌شود، بلکه کلان‌شهرها را هم درگیر خود می‌کنند. در بررسی سیمای شهری امروز کلان‌شهرها به‌ خصوص در دهه‌ی 90 در ابتدا باید به این موضوع اشاره کرد که شهرهای بدون هویت، محصول نهایی ساخت بناهایی بی‌معنا هستند که در جدال بین سنت و مدرنیته، روح خود را از دست داده‌ و درگیر کلاف سردرگمی از تقلید و تکرار شده‌اند که هر روز جامه‌ای جدید بر تن می‌کنند.

فقر فرهنگی و موضوع سلیقه، حتی در کلان‌شهرهایی همچون اصفهان که وامدار فرهنگ و تمدن است، ریشه دوانده و ظاهر معماری آن‌ها را دست‌خوش تغییر قرار داده است. این در حالی است که معماران نخبه‌ی اصفهان پس از انقلاب، به ویژه از ابتدای دهه‌ی 80 که در جامعه‌ی معماری نقش فعال و همواره رو به رشدی را ایفا می‌کنند، روزنه‌های امیدی می‌شوند در ناامیدی مطلق؛ چراکه آثار خلق‌شده توسط آن‌ها که هر کدام نظر منتقدان را به سمت خود جلب کرده و مشمول دریافت جایزه شده‌اند گواهی از حرکت در جهت بهبود سلیقه در طراحی معماری این شهر نسبت به دیگر کلان‌شهرهای ایران و برون‌رفت از شرایط موجود است. از جمله آخرین نمونه‌های بارز در این زمینه می‌توان به خانه‌ی آبان محمد عرب و خانه‌ی مربع آمنه بختیار نیز اشاره نمود. […]